اثر محدودیت انرژی بر برخی نشانگرهای مرتبط با طول عمر و التهاب در موش صحرایی

زمینه و هدف: دریافت انرژی مازاد و چاقی متعاقب آن، باعث افزایش بروز بیماری‏های مزمن و کاهش امید به زندگی می‏شود. محدودیت انرژی، با در نظر گرفتن دریافت کافی مواد مغذی، خطر بروز بیماری‏ها‏ی مزمن در حال پیشرفت را کم می‏کند. این مطالعه با هدف ارزیابی تأثیر محدودیت دریافت انرژی بر روی تغییرات نشانگرهای التهاب و طول عمر موش‏ها‏ی صحرایی انجام شد.   روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، 50 موش صحرایی نر از نژاد ویستار به صورت تصادفی به دو گروه شاهد (رژیم با دسترسی آزاد) و محدودیت انرژی (40% محدودیت نسبت به انرژی پایه مورد نیاز) تقسیم شدند. وزن، شاخص توده بدن (bmi)، دمای بدن و سطوح سرمی گلوکز، انسولین، لپتین، عامل نکروز تومور- آلفا (tnf-α) و اینترلوکین 6 (il-6) در پایان مطالعه اندازه‏گیری‏ شدند. داده‏ها با استفاده از نرم‏افزار spss ویرایش 5/11 و آزمون تی مستقل در سطح معنی‏داری 05/0>p تجزیه و تحلیل شدند.   یافته ها: محدودیت انرژی باعث کاهش معنی‏داری در وزن (001/0=p)، شاخص توده بدن (001/0=p)، دمای بدن (001/0=p) و همچنین سطوح سرمی گلوکز (035/0=p)، انسولین (021/0=p)، اینترلوکین 6 (045/0=p) و لپتین (001/0=p) شد، اما سطح tnf-α تغییر معنی‏داری نکرد (3/0=p).   نتیجه گیری: کاهش سطح انسولین و دمای بدن، به عنوان دو نشانگر طول عمر، تحت اثر محدودیت انرژی می‏تواند علامت کاهش میزان متابولیسم باشد؛ همچنین کاهش نشانگر التهابی il-6 نشان دهنده این مطلب است که محدودیت انرژی می‏تواند فرایندهای التهابی را که عامل خطر عمده برای بسیاری از بیماری‏های مزمن است، کاهش دهد.